أَلَمْ نَشْرَحْ لَكَ صَدْرَكَ (1) وَوَضَعْنَا عَنكَ وِزْرَكَ (2) الَّذِي أَنقَضَ ظَهْرَكَ (3) وَرَفَعْنَا لَكَ ذِكْرَكَ (4) فَإِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْراً (5) إِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْراً (6) فَإِذَا فَرَغْتَ فَانصَبْ (7) وَإِلَى رَبِّكَ فَارْغَبْ (8)
افراد موفق به دلیل بهره مندی از ایمان ، شرح صدر دارند و گرفتار ضیق قلب ( تنگی دل ) نمی شوند . ( أَلَمْ نَشْرَحْ لَكَ صَدْرَكَ (1) )
افراد موفق می دانند توجه به خدای سبحان سنگینی احتمالی خیرات را مرتفع می کند زیرا احساس سختی زمانی است که انسان خود را فاعل می داند اما اگر باور داشته باشد که فاعل حقیقی هر خیری خدای متعال است هیچگاه چنین احساسی نخواهد داشت . (وَوَضَعْنَا عَنكَ وِزْرَكَ (2))
افراد موفق می دانند به واسطه ایمانشان رفعت مقام دارند . ( وَرَفَعْنَا لَكَ ذِكْرَكَ (4) )
افراد موفق همراه و همزمان با هر سختی ( نه پس از آن ) آسانی را می بینند زیرا یقین دارند در پس هر سختی ، تقرب و وصال به خداوند نهفته است . ( فَإِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْراً (5) إِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْراً (6) )
افراد موفق طالب کارند نه طالب فراغت و استراحت و هرگاه از کاری فارغ شدند به کار دیگری می پردازند ( فَإِذَا فَرَغْتَ فَانصَبْ (7) )
افراد موفق مشتاق تربیت الهی اند . آنان رشد فعلی خود را کافی نمی دانند لذا از رب العالمین می خواهند آنان را مورد تربیت ربوبی خویش قرار دهد . ( وَإِلَى رَبِّكَ فَارْغَبْ (8) )